Çöz Ellerimi

Sensiz geçen onca gün, ne yapsam bilemedim,
Dolaştım en güzel bahçelerinde Tanrı dağlarının,
Gezerken hissettim olanları ve de olmayanları,
Yine de simsiyah geceden doğacak sicim gibi bir ışık,
İşte bu olmalı diyeceğimiz derin sessizlik içindeki umut.

İşte kopmadan kıyamet görmek istediğimiz güzellik.
Ve bir de yol kenarında çamurun içinden doğmuş olan o çiçekler.
Tıpkı balçık benzeri topraktan yaratılmış Adem gibi.
Diller öğretilmemiş onlara, melekler secde etmemiş de olsa yine de kıymetliler.
Kenarda kalmış görünmeyen suretleri,
Yalnız rüzgar estiğinde duyulan o kokularıyla
Hakikatte hayatın kıyısında yaşayan kendileri
Gün yüzünde olmayan sadece ve sadece tesadüf eseri sesleri duyulan,
Yaşadıkları anlaşılan bir takım insancıklar,
Bunlarda birer çiçektirler özlerini görebilecek bir göz olduğunda.

Haydi çöz ellerimi hayat
Yaşabilmem için tüm acıyı, kederi, mutluluğu…